Rodzeństwo

Jest mimo, iż jeszcze jej nie ma.

Jest kopniakiem w brzuchu, czkawką i przepychaniem. Adaś tylko taki był, musiało mi to wystarczyć. Gdy odszedł, niezaspokojona matczyna miłość rozrywała wraz z żalem serce.

Natalka jest już od 32 tygodni i mam nadzieję, że będzie na zawsze.

Daliśmy jej życie choć dziś wiem, że to ona mi to życie daje. Gdyby jej nie było nie byłoby i mnie. Nie dałabym rady...

Nieprawdopodobne ile mocy ma w sobie taka mała istotka. Jak wiele od niej zależy. Jak można podporządkować swoje życie jeszcze nienarodzonemu dziecku. Poświęcenie? Nie, raczej jakaś jedność, podążanie dokładnie tą sama drogą do celu, do spełnienia.

Za niespełna 40 dni może się pierwszy raz przytulimy. Wraz z upływem czasu rośnie strach o to nasze kochane maleństwo. Dłuższy brak ruchów i odchodząc od zmysłów trzęsąc się szukam detektorem tętna bijącego serduszka. Mam wrażenie, że strach przygniata mnie z każdym dniem coraz bardziej.

Długo nikt nie wiedział o mojej ciąży z Natalką. Wiem, że i tak nas osądzają „ale szybko się pocieszyli”. Niewielu wie co czujemy, a mimo to oceniają jakąś swoją miarą.

Ograniczyliśmy kontakty ze znajomymi i rodziną do minimum. Nie potrzebuję pocieszania, „wszystko będzie dobrze”. Co Wy wiecie? Co ma być dobrze?

Dobrze by było gdyby Adaś był z nami i czekał na siostrę tutaj na ziemi.

Nadal płaczę każdego dnia z tęsknoty za synkiem. Bo jak nie płakać gdy „dobranoc” milknie bez odpowiedzi w ciemnym pokoju?

Jeśli Natalka się urodzi pewnie nie będzie łatwiej. Dziś tylko teoretycznie wiem czego zabrakło wraz z Adasiem. Gdy będę opiekować się córeczką, w sercu będzie pewnie jeszcze większy żal za nieznanym uśmiechem synka, za wszystkim czego zabrakło.

Ten żal będzie rósł wraz z Natalką? Czy kiedykolwiek przestanie?

Na dzień dzisiejszy nie widzę możliwości pogodzenia się ze śmiercią dziecka. Wydawało mi się, że niewiele mi brakuje do osiągnięcia tego stanu.

Nie potrafię się cieszyć tym co było i nie myśleć o tym czego nigdy nie będzie.